IBAN’IMIZ GEVREDİ

Eskiden insanlar için en güzel duanın “Allah iyilerle karşılaştırsın!” olduğunu düşünürdüm. Bugünlerde ise sanırım en güzeli: Allah devlete muhtaç etmesin!

Pandemi yüzünden birçok sektör çalışamaz hale geldi ve birçok insan işsiz kaldı. Benim yaşadığım şehirde yaklaşık 7000 kişi daha işsiz kalmış. Hemen korkmayın ben Türkiye’de yaşamıyorum. Ancak genç işsizliğin %40 civarı olduğu bir şehirde 7000 kişinin daha işsiz kalmış olması oldukça büyük bir kriz.

Sanırım bu noktada biraz nerede yaşıyorum ve burada pandeminin boyutları nedir anlatmam gerekiyor. Yaklaşık iki yıldır Bosna Hersek’in başkenti Saraybosna’da yaşıyorum. Ülkenin demografik yapısı ve yönetim biçimi oldukça karmaşık. Bu sebeple yerel halk alınan önlemler konusunda geç kalındığını düşünüyor. Ancak birazdan anlatacağım, Türkiye’de alınan tedbirler buradaki önlemlerin yakınından bile geçemez.

Üç ayrı demografiye bağlı yöneticilerin olduğu, kantonlara ayrılmış ve çokta güçlü olmayan bir ülkenin aldığı tedbirler aslında oldukça radikal. Öncelikle burada da okullar tatil edildi. Ancak bununla yetinilmeyip 0-18 yaş aralığında çocuk ve gençlere sokağa çıkma yasağı getirildi. Yine 65 yaş üzerindeki yaşlılar için sokağa çıkma yasağı uygulanıyor. Bitmedi, son iki haftadır Sarajevo kantonunda 18.00 – 05.00 arasında genel sokağa çıkma yasağı uygulanıyor. Bu Sırp Cumhuriyeti kantonlarında 20.00 – 05.00 . Ülkedeki umuma açık tüm restoran ve kafeler kapatıldı. Sadece paket servis yapan yerler çalışabiliyor, tabi belirli koşulları sağlamak kaydıyla.

Alınan bu tedbirler diğer iş kollarının da durmasına sebep oldu. Sarajevo’nun kalbi olan Baş Çarşı ve en işlek caddesi olan Ferhadija bugünlerde neredeyse boş. Sadece marketler,fırınlar ve eczaneler çalışıyor. Ayrıca alışveriş merkezleri de kapalı. Bazı marketlere dahi eldiven ve maske kullanmıyorsanız giremiyorsunuz. Bir nevi hayat durdu diyebiliriz.

Biraz da ülkede pandemi ne durumda onu anlatayım. İlk vakalar 4 Mart tarihinde diğer Avrupa ülkelerinden geliş gidişlerin oldukça yoğun olduğu Banja Luka şehrinden çıktı. Aslında oldukça uzun bir süre Covid_19 hastası sadece 7 kişi vardı ve bu kişilerin çevresindeki kişiler gözetim halindeydi. Ancak salgının boyutlarının oldukça büyük olduğunun anlaşılması her ülkede olduğu gibi bazı insanları harekete geçirdi ve birçok insan evine dönünce başka vakalar ortaya çıkmaya başladı. Alınan önlemlerin hızlı yayılmayı engellediğini söylemek mümkün.

1 Nisan itibariyle toplam 457 vaka var ve bu kişilerden 13 tanesi vefat etti. Şuan durumu kritik olan 1 kişi var. Aslında hızlı ilerleme olmamasında nüfusun yoğun olmaması da etkili olabilir. Ancak söylemeliyim ki devletin tedbirlerinin öncesinde insanların kişisel refleksi ve sanki daha önce prova etmiş gibi tedbirleri uygulamaları muazzamdı.

Hala sağlıklı olduğum için minnettar olmakla birlikte pandemi eğer tahminlerimizden fazla uzarsa o zaman olabilecekler konusunda biraz endişeliyim. Çünkü hayat durunca ekonomide duruyor. Hayat duruyor ama kiralar, faturalar, ihtiyaçlar artarak devam ediyor. Ancak karamsarlığa da kapılmıyorum tabi, yaşıyorsak hala yapabileceğimiz bir şeyler mutlaka var. O yüzden bu süreci sağlıklı bir ruh haliyle atlatıp önümüze bakmamız gerektiğine inanıyorum.  Kendimce bazı aksiyonlar düşünüyorum. Ancak emin olun insanı en çok düşündüren şey, her zaman başka insanlar ile ilgili sorumluluklar. O yüzden çiçeği burnunda bir iş veren olarak ailesi olanları da çok iyi anlıyorum.

Evet gelelim ibana, yani geleyim ana vatanıma! Birçok ülke vatandaşına destek olmak için oldukça büyük kaynaklar ayırdı. Tüm devlet liderleri halklarına siz sağlığınızı düşünün ve tedbirlerinizi alın gerisini biz halledeceğiz minvalinde mesajlar verdi. Gel gelelim Türkiye’de devlet erkanı yaklaşık beş saatlik bir toplantı sonrasında vatandaşlarına bir iban numarası verdi ve pamuk eller cebe mesajı gönderdi. Öyle tahmin ediyorum ki beş saatlik toplantının 4.5 saati oldukça yaratıcı olan #bizbizeyeteriz kampanya ismini bulmak için kullanıldı. Daha önce verilen kolonya vaatleri unutuldu. Tabi yaratıcı halkımız boş durur mu ağlanacak halimize güleriz kahkahayla düsturunca ve yine oldukça yaratıcı #zırnıkyok hashtag i ile sosyal medyada yer yerinden oynadı. Tabi bir sürü komiklik ve şaka sonrası halk yine büyük sorunlarıyla baş başa kaldı.  

Resmi pandemi ilamının henüz ikinci haftasında ve hayatın diğer ülkelere nazaran devam ettiği bir noktada bağıştan başka bir çözüm üretilememiş olmasını ciddi anlamda yadırgadım. Çünkü daha birkaç gün öncesinde 100 milyar TL ye mal olacağı söylenen Kanal İstanbul ihalesi yangından mal kaçırır gibi maskeler eşliğinde yapılmıştı. Sonra halkın gazını almak için bakan görevden almalar ve hep aynı klasik hikayenin bir versiyonunu esefle izledik. Halkın büyük çoğunluğunun istemediği bir proje oldukça büyük bir bütçeyle bir pandeminin ortasında bile neden iptal edilmez? Burada sözü Orwell’a bırakıyorum: Bütün hayvanlar eşittir, ama bazı hayvanlar daha eşittir.

Devlet büyüklerimizin attığı ilk kazık değil bu. 17 yıldır öyle çok kazık yedik ki millet olarak pandemiye olmasa da aldatılmaya, yarı yolda bırakılmaya oldukça bağışığız. Ve günün sonunda şartlar ne olur bilinmez ama bunu da atlatacağız. Tabi kendi gayretimizle ve dayanışmamızla! Ve öyle gözüküyor ki iman sahipleri bir süre daha ibanımızı gevretmeye devam edecekler!

KORONA GÜNLERİNDE AŞK

Marquez’den esinlenerek başlığa “Korona Günlerinde Aşk” dediğime bakmayın! Size bir aşk hikayesi anlatmayacağım. Hele de o büyük aşkına kavuşamadığı için kendini karşısına çıkan her kadınla sevişmeye adayan o adamın hikayesini hiç anlatmayacağım. Ne anlatmak istediğimi bildiğimi söylersem yalan söylemiş olurum. Sadece bugünlerden geriye kalacaklara bir katkı yapma niyetiyle bilgisayarın başına oturdum.

Evet artık not defterlerine bir şeyler yazmak pek mümkün değil. Eğer bir şeyler yazmak istiyorsak bilgisayarın başına oturmak zorundayız. Hatta bugünlerde evlerimizde hobilerimiz ya da yaratım isteğimiz için bilgisayar başında oturmuyoruz. Evlerimizden çalışıyoruz. Yaşam eve sığar gibi sloganlarımız oldu. Tiyatroyu, sinemayı, çocuk oyunlarını evlerimize taşıdık. Dost sohbetlerini ve  eğitimleri ise yine bilgisayar ekranlarına.

İtiraf etmeliyim ki iki yıldır farklı bir ülkede yaşadığım için zaten bir çeşit karantina süreci yaşıyordum. Daha sınırlı bir sosyal çevre, işle ilgili fiziksel bir başlangıç yapana kadar daha çok evden çalışma, kendimle daha çok vakit geçiriyordum geçmişe nazaran. O yüzden Çin’in bir şehrinden yola çıkıp dünyaya yayılan Coronavirus benim hayatımda çok şeyi değiştiremedi. Tabi bir şeyleri gönüllü yapmakla zorunlu yapmak arasında çok büyük farklar var. Şimdiler de evde zaman geçirmek oldukça zor. Zaman hiç olmadığı kadar yavaş akıyor

.

Elbette bu sürecin hepimize öğreteceği bir şeyler olacak. 21 gün kuralı uyarınca çok güzel yeni alışkanlıklar geliştirmek mümkün ve yine 21 gün kuralı gereğince çok sayıda olumsuz alışkanlığa da sahip olabiliriz?

Nedir bu 21 gün kuralı?

Bu kural bizim beynimizin çalışma prensibiyle ilgili. Eğer 21 gün boyunca bir şeyi tekrar ederseniz o artık sizde yerleşik bir alışkanlık haline dönüşüyor.

Yani korona virüsü için karantinada geliştirdiğiniz davranışlar tecrit sonrası devam eden bir alışkanlığa dönüşebilir. Dolayısıyla her gün tekrar ettiğimiz şeyler konusunda çok dikkatli olmalıyız. Sürekli ertelediğimiz ve aslında bir alışkanlığa dönüşse belki hayatımızı kurtaracak eylemlere odaklanmak için en doğru zamanlar.

Ancak sosyal medya gözlemlerim bu sürecin öyle iyi alışkanlıklar ile bitmeyeceğini gösteriyor. Gün geçmiyor ki ekmek ya da pasta yapmak konusunda yeni bir meydan okuma olmasın, aldığımız bu kilolar ne olacak konseptli komiklikler şakalarda cabası. Özellikle Türkiye özelinde bir gözlem olarak paranoya ve abartı gün geçtikçe tırmanıyor. Yani süreci karnı tıka basa dolu, kilo almış, korkmuş ve bağışıklığı oldukça zayıflamış olarak tamamlayacak çok sayıda insan var.

Şu an elimde Noah Harari’nin 21. Yüzyıl için 21 Ders kitabı var. Bir bölümde Harari teknolojik sıçrama yaşandığında ortadan kalkacak bazı mesleklerden bahsederken daha ileri giderek şöyle bir varsayımda bulunuyor: Özetle teknolojinin her alanda kullanımı arttığında belki çeşitli algoritmalar bizim ruhsal durumlarımızı dahi ölçebilir. Bu da ruhsal olarak daha zayıf olan kişilerin daha iş arama sürecinin başında elenmesine sebebiyet verebilir.

Peki tüm dünyayı etkileyen karantina sürecinin teknolojik sıçrama sürecini hızlandıracağı düşünülürse, bizler kendimizi bu sürecin hangi noktasına konumlayacağız? Ruhlarımızı yaralamayı mı yoksa onları bu süreçten güçlü çıkarmayı mı hedeflemeliyiz?

Bu gibi şeylerden bahsettiğimde genelde modern Polyanna olmakla suçlanıyorum ama her krizin mutlak değerlendirilmesi gereken bir fırsat olduğuna inananlardanım (evet pesimist sultan çok değişti). Ve şartlar ne olursa olsun mücadele etmekten vazgeçmeyecek olanlardanım! Bu cümlede çok Marquez vari oldu. :) Aslında hayat kazananı olmayan bir oyun ve her oyun eğer onu severek oynarsak bir çeşit eğlence vaat eder.

O zaman diyelim ki önümüzde 21 günlük bir oyun var ve bu oyundan ya çok eğlenmiş ve ruhsal olarak güç kazanmış insanlar olarak ya da hiç eğlenmemiş, korkmuş, eskisinden de karamsar insanlar olarak çıkacağız. Hangisini seçersiniz?

Sanırım başlarken bir amacı olmayan yazım şu an bir amaç edindi. Ben kendim için bu süreçte geliştirmeyi amaçladığım bazı alışkanlık hedefleri koydum ve bunlar için bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Size biraz bunlardan bahsedebilirim. Kim bilir bu yazıyı bir şekilde fark ederseniz sizin de bugünden itibaren bir hedefiniz olabilir.

Liste olarak ilerleyeceğim, buyurun başlayalım:

1.       Erken yat ve erken kalk! ( Erken kalkmak benim tipik bir alışkanlığım ama zaman zaman erken yatmakta zorlanıyorum. Ancak karantina süreci başladığından bu yana en geç 23.00 te yatmaya çalışıyorum.)

2.       Her sabah 15-30 dakika aralığında egzersiz yap! ( Bunu birkaç gün atladım ancak genel itibariyle yapıyorum. Haftada bir günde kalabalık olmayan bir güzergahta 6-20 km arasında yürüyorum.)

3.       Dışarı çıkmasan da kahvaltı hazırlamadan hemen önce rahat bir pantolon ya da tişört giy! (Bu alışkanlığın karantina olsun olmasın ev içindeki günlük işleri yaparken mental olarak uyuşukluğu ya da tembelliği engellediğini düşünüyorum. O yüzden eşofman dahi giymiyorum, günlük bir kıyafet tercih ediyorum.)

4.       Her gün aynı saatte yabancı dil çalış! ( Yapılan bazı araştırmalar her gün aynı saatte bir şey öğrenme çabasının öğrenmeye olumlu katkı yaptığını söylüyor. Erken kalkma alışkanlığı edinilirse normal hayatımıza devam ederken de bu alışkanlığı sabah saatlerine entegre edebiliriz.)

5.       Yemek yeme alışkanlıklarını gözden geçir! Et, tavuk ve ucu endüstriyel üretime dayanan tüketimleri azaltmaya çalış! ( Bunun için et ve tavuk tüketimimi azaltarak başladım. Baklagilleri tüketebileceğim menüler düşünüyorum. Günde iki tane yumurta yeme alışkanlığımı 1 taneye  düşürerek güncellemeye çalışıyorum.)

6.       Her gün mutlaka kitap oku! (Bu da benim tipik alışkanlıklarımdan biri ancak son dönem iş dolayısıyla dışarda çok vakit geçirmem bu alışkanlığı baltalamıştı. )

7.       Her gün en az 1000 sözcük içeren bir makale yaz! (Bu yazıyla bu sürece başlamış oldum.21 gün boyunca burada bir adet öykü ya da boş beleş bazı yazılar bulabilirsiniz.)

8.       Her gün yarım saat kadar yeni teknolojileri takip edecek internet sörfleri ve araştırmaları yap! Ekonomi kavramlarını öğren ve takip et! Borsadan daha fazlasını bil! (Bu hedefi şimdi koydum! Ama önemli bir hedef olabilir çünkü ekonomi ve teknolojik gelişmeler bugün yaşadığımız olayların baş aktörleri olabilir ve bunları biliyor olmak geleceği okumamıza yardımcı olabilir!)

9.       Sosyal medya ve gereksiz telefon kullanımını sınırlandır! (Bunun için çaba sarfediyorum. Iphone’nun haftalık ekran kullanım rakamlarını takip etmek bu hedefi gerçekleştirmek konusunda yardımcı olabilir.)

10.   Her gün yarım saat hayal kur. Geleceğini şimdiden en azından hayal ederek şekillendir! Bunları bir kağıda ya da sanal bir dosyaya yaz ve kaydet. ( Bu da zaman zaman yaptığım ama ritüele dönüştüremediğim bir eylem, bugün başlıyorum. Hayatta en önemli eylem hayal etmektir. Gerisi bir şekilde mutlaka gelir.  )

11.   Şu anda yaptığın işin geleceğini ilgilendiren gelişmeleri, trendleri takip et! Mevcut iş varlığını yeni gelişmeler ışığında nereye taşıyabilirsin konusunu düşün ve bununla ilgili her gün birkaç aksiyon düşün! ( Bu da herkes için bugünlerde mutlaka alışkanlığa dönüştürülmesi gereken bir eylem.)

12.   Bir şeyler izlerken dizi ve filmlerin yanı sıra belgeselde izlemeye çalış! (Bu doğru sandığımız bazı yanlışları öğrenmemizi ve bilinçlenmemizi sağlayacak bir aksiyon olabilir. Bilgi güçtür diye boşuna demiyorlar, korkuyu azaltır, iyi gelir! Son dönemde izlediğim en güzel belgesel gezegenimizi anlatan One Strange Rock’dı mesela ve yaşamın devamlılığı konusunda inancımı çok güçlendirdi. Ama nedendir bilinmez Netflix seriyi kaldırdı!)

13.   Eğer canın hiçbir şey yapmak istemiyorsa da yapma! (Bu his bende dahil birçok insanı sık sık ziyaret eder! Her an bir şey yapmak zorunda hissetmekte büyük bir yanlış! Eğer canın bir şey yapmak istemiyorsa bazen de yapmamayı seç. Bu şekilde özgür olduğunu daha çok hisseder ve rahatlarsın. )

İşte tüm bunlar benim günlük rutinlerime entegre ettiğim ya da etmeye çalıştığım şeyler. Herkesin kendine en uygun olacak şekilde bu süreci düzenlemesi mümkün. Tabi kendimizi sıkmadan ve yormadan. Haydi yeni bir 21 güne başlayalım ve umalım ki 21 gün sonra bu sıkıntı geçmiş olsun! Ve yine yeni güzel alışkanlıklarla parklarda koşturuyor olalım.  

Arada lütfen “Yaşamak her şeye rağmen güzel be!” demeyi de unutmayalım. Şimdilik bu kadar…

İlk Öpücük

Heyhat hayat demek istedim o sonsuz huzurun koynunda. Ceketlerimizi yere sermiştik ve yan yana uzanmıştık, ne yürüyüşçülerin sesleri, ne de bir kuş cıvıltısı duyuluyordu artık. Sadece sessizlik vardı. Uzun süredir hissetmediğim bir his dolmuştu içime. Ne olur diyordum, şu yanımda uzanan güzel adam beni öpmek için bir hamle yapsa! Bir süre bulutlar gezinen mavi gökyüzünü izledim. Sonra bu anın güzelliğini içimde hapsetmek ister gibi gözlerimi kapattım.

Gözlerim kapalıyken hislerimi söylemenin provasını yaptım kendi kendime. Sevgili A. diyecektim, şu güzel gökyüzüne bak, şu manzaraya… Ya şu her tarafı sarmalayan sessiz huzura ne demeli? Böyle bir an, içten bir öpücüğü hak etmiyor mu sence de?  Ben bunu söyleyince A. şaşıracaktı belki. Tereddüt edecekti. Ama sonra usulca biraz daha sokulacaktı bana. Sonra beklediğim öpücüğü vermek için yüzünü yüzüme biraz daha yaklaştıracaktı. Bende kayıtsız olmadığıma göre dudaklarımız buluşacaktı. İlk öpücüğümüz küçük ve masum olacaktı. Manzarayı ve bu güzel hisleri hak eden bir öpücük…

Kendimi düşüme daha fazla kaptırmamak için kıpırdandım ve tek hamlede yüzüstü dönüp ayaklarımı sallayarak A.’ya gülümsedim. Huzuru bozmaktan korkan bir fısıltıyla; ‘Baksana dünyada bizden başka kimse yok gibi!’ dedim. Ve tekrar düşümün içine dönmüşüm gibi A. da yüzüstü döndü ve sağ eliyle, sol elimi tuttu. Biraz önce prova ettiğim her şey aklımdan siliniverdi. Sadece manzaraya baktım ve ne diyeceğimi bilemedim. Tekrar sırtüstü dönmek, elleri  ellerimde diğer taraftaki büyülü manzaraya da bakmak istiyordum. Ama dönersem elini bırakmak zorunda kalacaktım. Ya elimi tutmasını istemiyorum zannederse diye endişelendim.  Biraz kıpırdanıp yüzümü diğer tarafa dönerken elini bırakıp diğer elimle tekrar tuttum. Bir süre daha konuşmadık. Sonra tekrar A.’ ya baktım. A. utangaçlığımı bir kenara bırakıp göz göze geleceğimiz anı bekliyordu. Gözlerimiz buluştuğunda yüzü yüzüme doğru yaklaşırken ‘ben seni utangaç bir adam sanıyordum’ diyebildim sadece ve onun ‘hayır değilim’ cümlesi daha bitmemişken dudaklarımız buluştu.

 İlk öpücük, tam da düşlediğim gibi masum ve küçüktü. Ama dudaklarımız birbirinden ayrılmak istemediler. Üst dudakların alt dudaklara karıştığı, küçük dil hamleleriyle ıslanan bir öpüşmeler serisi sonrası yüzünü ellerimin arasına alıp ona bir kez daha baktım. Tekrar hayatıma bir ışık gibi doğan adamın yüzüne dikkatlice bakmak istiyordum. Bir Orhan Pamuk kitabında da anlatıldığı gibi biz öpüşürken etrafa bir iyilik yayılıyordu sanki. Ve belki de yine bir gün, bir Orhan Pamuk kitabının giriş cümlesinde olduğu gibi ‘hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum’ diyecektim. Ama bu anın güzelliğini ne dünyanın ezberleri, ne de klasik edebiyat anlayışı bozabilirdi. Tekrar birini sevebilme ihtimali, hala sevebileceğimiz kadar naif ve güzel insanların var olması sevinci yanında ne geçmişin kuruntularının ne de gelecek kaygılarının bir anlamı yoktu. İçim hayata karşı sonsuz bir minnetle dolup taşıyordu.

Sonra tekrar sırtüstü uzandık. Bu kez başımı A.’nın omzuna yaslayıp, anın güzelliğini içime doldurmak için gözlerimi tekrar kapattım…

*bu yazı online roman denememin ilk bölümüdür.
*eğer bu yazıları takip ediyorsanız metnin içindeki bazı soruları cevaplamanızı bekliyorum.
*Orhan Pamuk'un iki insan öpüştüğünde etrafa yayılan iyilikten bahsettiği kitabı hangisidir?
* ‘hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum’  cümlesi hangi Orhan Pamuk kitabının giriş cümlesidir?
*Eğer bu gibi edebi  sorulara cevap verebiliyorsanız birlikte çok eğleneceğiz sevgili okur!
*roman serisi bittiğinde romanın ismine de birlikte karar verelim olur mu?

IYI AILE YOKTUR

Son günlerde bireyselleşme çabamızı, eğitimimizi, çocuklara ve gençlere neyi  nasıl salık verdiğimizi hasbel kader edinilmiş bir vakit bolluğu sayesinde çok fazla düşünüyorum.  Aslında  gündemi  takip edenler farkediyordur diye umuyorum bu konuların çok fazla konuşulduğu, yine bu  konuların işlendiği kitap ve yayının aynı anda ortaya çıktığı  günlerden geçiyoruz. Tüm bu yayınların aynı anda ortaya çıkması doğru ve yanlışlarıyla toplumsal bir ihtiyacı da ortaya koyuyor.

Aslında yine hasbel kader edindiğim bir kitap bu konuda daha fazla düşünmeme sebep oldu. “İyi Aile Yoktur” ile Nihan Kaya bize nereden başlamamız gerektiğiyle ilgili önemli şeyler söylüyor bana göre. Çocukla başlamalıyız diyor, çünkü çocuk tüm yaratım sürecinin de başlangıcı!

Kitabı okuyalı hayli zaman oldu. Ödünç verdiğim ve alıntılar da yapmak istediğim için ancak  yazma fırsatı bulabildim, umuyorum ki yazdıkça  yarattığı ilk etkiyle çağrışan cümleler de tekrar hatırıma gelir. Kitap Sarajevo’da farklı evlerde gezinip, Banja Luka’ya  küçük bir seyehat yaptı. Benim öyle pekte okuyucusu olmayan blog adresimde kimlere ulaşır bilmiyorum ama kitleleri değil bireyleri hedeflediğim için yine hasbel kader bu kitaptan birilerini haberdar edebilirsem büyük mutluluk duyacağım.

“İyi Aile Yoktur” iddialı bir kitap adı gibi dursa da kavram olarak birçoğumuzun dile getiremediği iç seslerden biri bana göre. Kendi aileme , akrabalarımın,arkadaşlarımın, tanıdığım insanların, dışardan gözlemlediğim insanların ailelerine baktığımda, evet iyi bir aile göremedim bugüne kadar.  Çünkü kimse ailesini seçemez, kimse ailesi değildir!  Dostoyevski’nin “Bence insan, yakınlarını sevmek olanaksızlığıyla birlikte doğar. Akrabalar arasındaki sevgi bu bakımdan iğrençtir. Hak edilmemiştir çünkü. Sevgiyi hak etmek gerekir.” sözü de bu minvalde bir şeyler söylüyor diye düşünüyorum. Çünkü aile içinde de her ne kadar karşılıksız bir sevgi alışverişinden söz edilse de, sevgiyi haketme süreci her zaman var.

Kitabın ön kapak görseli

 Ben kitapların genelde giriş cümlelerini önemserim ve Nihan Kaya’da kitaba çarpıcı bir cümle ile başlıyor: “Çocukluk bir cehennemdir.” Bunu Hallacı Mansur’dan bir epigrafla okuyucuya açıklıyor: “Cehennem, acı çektiğimiz yer değildir. Cehennem acı çektiğimizi kimsenin bilmediği yerdir.”   Ve ekliyor yerleşik bakış açımız çocuğun acılarını görmemizi engeller.

Nihan Kaya’nın baktığı taraftan evet çocukluk bir cehennemdir, çünkü genel kanı farklı olsa da aslında birey olma kavramını en yalın haliyle çocuklarda görebiliriz. Bir çocuk otoriteye göre değil içten gelen sesiyle hareket etmek ister, özgürlük bilinci üst düzeydedir, karşılaştığı her durumu sorgular ve sürekli sorular sorar. Herkesin çocukluğunu iyi hatırlamasının ve çocukluğa özlem duymasının temel sebebi aslında yaratılıştan getirdiği bilinç düzeyine tekrar ulaşabilme arzusu gibi gelir bana. Bunu Tom Robbins, Parfümün Dansı romanında hem metaforik  hem de reel bir tanımlamayla şöyle anlatır: “Doğduğumuz zaman yuvarlak, keskin, saf bir yüzümüz vardır. İçimizde evren bilincinin kırmızı ateşi yanar durur. Ama yavaş yavaş, bizi, ana babalar yer, okullar yutar, sosyal kuruluşlar emer, kötü alışkanlıklar kemirir, yaş ise tüketir. Sindirildiğimiz zaman, tıpkı ineklerdeki gibi altı mideden geçtiğimiz zaman, pis bir kahverengi tonunda çıkarız.”  Nihan Kaya kitabında  cehennemi yaratan aile, okul ve diğer tüm  bu etkenleri  ve bunu nasıl yaptıklarını anlatıyor. Her insanın biricik olmasından yola çıkarakta daha çok yanlışları anlatıyor ve kitabı bir nasihatler kitabına dönüştürmüyor.

Kitapta çocuğun sevgi ihtiyacı, anne olmanın yarattığı tramvaların çocuk üzerinde sınanması, çocuğa saygı duyma ve çocuktan saygı beklentisi, çocuğu birey olarak kabul etme, çocuğun kendini gerçekleştirme talebine ket vurma  ve daha onlarca başlık bulmak mümkün. Ve tüm bu konular sizi kendi çocukluğunuza ve kendi iyileşme sürecinize götürüyor. Ya da hala iyileşmeyen yaralarınızın farkına varmanızı sağlıyor. Çok etkili ifade edilen birkaç konuya burada değinmek istiyorum. Fazlasını merak edenler mutlaka kitabı edinmeliler. 

Nihan Kaya

“Saygı, ülkemizde maalesef çok yanlış kullanılan, içi boşaltılmış bir kavram. Saygı itaat değildir. Karşılıklı olamayan, hiyerarşiye dayalı bir şeye “saygı” adını verebilmek çok zor.”  diyor Nihan Kaya. Ne de güzel özetlemiş. Ülkemizde saygı konusu kutsallar alanında değerlendirilir. Anne, baba,öğretmen, devlet bizim dokunulmaz kutsallarımızdır. Dolayısıyla kendimizi korumak adına da olsa bu kutsallar ile karşı karşıya geleceğimiz her durum saygısızlık olarak adledilir ve özellikle çocukluktan başlayarak zoraki bir saygı talebi mevcuttur.  Oysa saygı ancak saygı gösterilerek öğretilebilir.

“Eğer çocuk gerçekten de aileyle, dünyayla tam bir uyum ve entegrasyon içinde olursa varoluşu sahte bir varoluş olacaktır. Bizimle tıpatıp aynı şeyleri duyan, düşünen, aynı şekilde var olan bir çocuk, ilerleme anlamına gelmez,yani, gerçek bir çocuk değildir. “  Bu cümleyi daha okur okumaz yiğenlerimden biri geldi aklıma.  Ablam tabi ki çocuğunu uyumlu ve itaatkar olması hasebiyle bir nimet olarak değerlendiriyordu. Ben ise daha bu kitabı okumadan spesifik bazı örnekler üzerinden bunun normal olmadığını savunmuştum. Kitapta bu durum Winnicott’un bir sözüyle de anlatılıyor: “Yetişkinler itaati büyümekle karıştırırlar; halbuki itaat, çocuğun en büyük ahlaksızlığıdır.” Çünkü çocukluk daha önce de belirttiğim gibi birey olmanın en yalın ve saf halidir bana göre. Yine bu bakış açısıyla ablamın küçük kızı ise çok normal ve sağlıklı bir çocuk(birey)  çünkü bildiğini okumak istiyor, karşılaştığı tüm olayları sorguluyor ve engellendiği taktirde sorun yaratıyor . Burada kitaptan bir alıntı daha yapmak istiyorum: “… çocuğunuzun doğuştan getirdiği özün kendisini gerçekleştirmesine izin vermemeniz, bence çocuğu öldürmenizle zaten eş anlamlı.” diyor .  Yani çocuklarımızı yerleşik bakış açısına kurban ediyoruz.*

 “Ne yana baksam, ne yana baksam, ne yana baksam yanakları her gün semiren, temiz, ütülü kıyafetleri üzerlerine her gün ayrı bir özenle giydirilen, sıcak tutulan, buna karşılık, bir ‘kişi’ olmak üzere doğan ve bir ‘kişi’ olmayı biteviye isteyen kişilikleri her geçen gün daha da çok ezilen, baltalanan, bedenleri büyürken ruhları her geçen gün daha çok solan, üşüyen, ölen, sömürülen, işkence gören çocuklar görüyorum ve bu durumu düzeltebilmek için, diğer yazdıklarımın üzerine böyle bir kitap yazmak ve bu satırları okuyanlardan da bunları erişebildikleri herkese anlatmalarını rica etmek, burada yazdığım ve yazamadığım şeyleri gidebildiğim her yerde ulaşabildiğim herkese gücüm yettiğince anlatmak dışında bir çare bulamıyorum.” diyor Nihan Kaya. Ben 36 yaşındayım ve sanırım bizim jenerasyonun tamamı bu tanıma uygun olarak büyütüldü. Kitapta da belirtilen fiziksel annelik modeli ile temiz tertipli ama ruhu hasta çocuklar yetiştirmek pekte modası geçmeyen bir durum aslında. İtiraf etmeliyim ki beni fiziksel bir anne büyüttü. Ama gönül isterdi ki annem gerçekten bu modelin içerisine girdiğini kendi kendine itiraf edebilseydi. Ya da günümüzün anneleri bu farkındalığa sahip olabilselerdi. 

Fiziksel annelik modelinden kitapta daha bilimsel bir bakış açısıyla bahsediliyor ama ben de bu konuda tecrübeli bir çocuk olarak (evet hala çocuk ) bir şeyler söylemek istiyorum. Fiziksel anneler  çocukluğu çalınmış ve kendini gerçekleştirememiş insanlardan çıkıyor genelde. Talep ettiği saygıyı görememiş, talep ettiği eğitimi alamamış, kendi kararlarını almak konusunda engellenmiş, daha kendisi çocukken evlenmek durumunda kalmış ve yine daha kendisi çocukken bir başka çocuğu büyütme sorumluluğu edinmiş ve bizim toplumumuz da maalesef bunu tek başına yapmak zorunda kalmış bir kadının farklı bir annelik modeli geliştirmesini beklemek büyük bir hata olur. O kendini gerçekleştiremediği tüm arzularının tatminini iyi bir eş, ev hanımı ve anne olma yoluyla sağlayabileceğine inanır. Ama bunu iyi yapabilmek noktasında edindiği bilgi ve tecrübe de toplumsal birikimden ibaret ve eğer içinde bulunduğunuz toplum farklı bir annelik modelini size öneremiyorsa kısır döngü kaçınılmaz oluyor.

Kendi annem özelinde gözlemlediğim bir şey ise, zeki ve potansiyeli olan bir kadınken ev hanımlığına ve anneliğe mahkum edilirseniz fiziksel bir anne olma mükemmelliyetçiliğinin yanı sıra kendi küçük komününüzün otoriter liderine de dönüşebilirsiniz. Şükrediyorum ki yaratılıştan gelen bir içgüdüyle her zaman otoritenin karşında durdum yoksa ben de kendimi gerçekleştirme arayışımı ve potasiyelimi anneme kurban edebilirdim.

Evet bu yazı bir blog yazısına görece uzun olacak gibi duruyor ama müsaade ederseniz devam edeceğim.

Kitabın ikinci bölümü modern eğitim sisteminin tarihçesi ile başlıyor.  Burası çok önemli çünkü modern eğitim denilen şey aslında 18. yy de başlayan sosyal dalgalanmalar yüzünden ve sistemin devamını sağlamak amacıyla yeniden düzenleniyor. Yani fabrikalarda zor şartlarda çalışabilecek, otorite karşısında sorgulamadan saygılı, yaratıcılıktan uzak bireyleri yetiştirmek için. “Okullar, hiç kimse yazar olsun, sanatçı olsun diye değillerdir. Hep söylediğim gibi , hayat hiç kimsenin yazmasını ya da yaratıcı olmasını istemez. Yaratıcı içgüdümüz, en sağlıklı içgüdümüzdür, ve biteviye kendisini gerçekleştirmek için uğraşır. Ama dünya, aile, okul, toplum, iş ve kurumsallaşmış her şey aracılığıyla bu yaratıcılığı dört yandan bastırmaya, öldürmeye çalışır.” diyor Nihan Kaya.

Çocuğu aslında okul hayatından itibaren birey olarak kabul etmek, onun kendine ait fikirlerine saygı duymak ve bu fikirleri geliştirmesine yardımcı olmak gerekiyor.  Bu kez kendimden bir örnek vermek istiyorum. Bu gerçekten ilginç bir çocukluk anısıdır, zannediyorum 6. sınıfta yapılacak bir münazara etkinliği için çok ısrarcı olmama rağmen o dönem Türkçe öğretmeni olan Sadiye hanım (ilginç bir şekilde adını da hatırlıyorum) beni münazara grubuna dahil etmemişti.  Gerekçe olarakta tüm arkadaşlarımın yanında beni ukala bulduğunu beyan etmişti.  Bu benim için memnuniyet verici bir geri bildirimdi ama özgüveni çok gelişkin olmayan bir çocuk için hayat boyu fikir beyan etmeme, farklı düşüncelerini saklama, toplum içinde konuşma becerisi geliştirememe gibi etkileri olabileceğini de gözardı edemeyiz. Yani eğitim sistemimiz insani faktörler yüzünden de çok kötü durumda ve bu insanlar toplumun farklı bir yerinde yine anne ve babalar.

Kitapta bahsi geçen bir konuya daha değinerek  yazıyı sonlandırmak istiyorum.  Çünkü içeriği çok geniş ve iyi düşünülmüş bir kitap ve ne kadar anlatsam alıntılasam da kitabın kendinden başkası  bunu daha iyi anlatamaz diye düşünüyorum.

Son aylarda hafızalardan çok çabuk silinse de çocuk istismarı ve çocuğa şiddet konuları çok fazla gündem oldu. Bu tarz bir istismara nasıl engel olunur soruları havalarda uçuştu ancak biraz sonra da alıntılayacağım üzere aslında çocukların kişiliklerini zedeleyerek dışardan gelecek her tehlikeye onları açık hale getirenler yine anne babalar.“Yetişkin birinin bir başka yetişkine vurduğunu gördüğümüzde hemen araya giriyor, ama yetişkin birinin çocuğa vurması, bağırması karşılığında elbirliğiyle sessiz ve kayıtsız kalıyoruz. Aslında elbirliğiyle, aslında çocuğa normal olduğunu öğretiyoruz.” diyor kitapta.  Yine bir başka başlıkta “ Bir başkasının çocuğumuzu herhangi bir şekilde istismar etmesini önlemenin tek yolu,çocuğun eleştirel, sorgulayıcı, aktif düşünen zihinsel mekanizmasını en başından örselememektir.” diye ekliyor.

Peki aktif düşünen, sorgulayıcı çocukları nasıl yetiştireceğiz? Ailesinden başka gidecek bir yeri olmadığını bilen çocuğu sürekli eleştirerek, kendi doğrularımız ve toplumsal kabuller ile bizimle yaşayabileceğini ona öğreterek bunu başarabilir miyiz?  Bakın kitapta bunun için ne diyor Nihan Kaya: “Bir başkasının çocuğumuzu eleştirmesine asla müsaade etmemeliyiz. Çocuğumuzu –zaten eleştirmememiz gerekmekle birlikte – bir başkasının yanında asla, asla eleştirmemeliyiz. Başkaları yanında eleştirilen ve başkalarının eleştirmesine müsaade ettiğimiz çocuk, kendisini kimseye karşı savunamayan, haklarını arayamayan, tırnakları kökünden sökülmüş bir çocuktur. Halbuki hayat, o tırnakları kullanmasanız bile bazen göstermeniz gereken, aslanlarla dolu bir arena.”

En başa dönersek, aslında toplum olarak yaralarımızı sarmanın ve ilerlemenin  en doğru yolu ruh sağlığı yerinde ve yaratıcı “bireyler” yetiştirmek  ve bunu çocukluktan başlayarak yapabilmek. Bu nokta da “İyi Aile Yoktur” önemli bir kaynak kitap. Bu konuları biz çocuksuz insanlar çok fazla düşünüp, tartışıp duruyoruz ancak o çok önemli kararı vermiş, yani anne baba olmuş kişilerde umuyorum ki bu yönde daha çok çaba gösterirler.

Bu nasıl bir blog yazısı Pesimist Sultan’da şaşkın ama  sanırım eylemleri devam edecek…

* Kitap içerisinde çocuğun kurban edilmesiyle ilgili ayrı bir başlık daha var ancak bu başlık biraz daha mitlerle ilgili ve özel.  Henüz bahsi geçen mit hakkında araştırma yaptığım için bu konuyla ilgili daha sonra ayrı bir yazı yazacağım.

INSTAGRAM'DA DÜĞÜNÜMÜZ VAR BEKLERİZ...

Benim sadece bir tane sosyal medya hesabım var. Tabi sosyal medyadan kastım eşle dostla iletişim halinde olduğumuz Facebook,Twitter gibi hesaplar. Ben bunların resimli olanını yani Instagram’i kullanıyorum. Neden sadece Instagram derseniz de, ülkenin o hırçın siyasi gündeminden uzak durmak için diye hemen cevabı yapıştırabilirim.

Bu resimli sosyal hesap fikri hiçte fena değil aslında. Birçok bilişimci ya da internet tutkunu valla bu benim aklıma gelmişti aslında diye atıp tutsa da insanlara görsel bir iletişim alanı yaratma fikrini bulan arkadaşa uygulamanın parasal değerine de bakarak tam puan veriyorum. Ancak biraz vakit ayırabilince adamlar da ne fikirler var iken biz bu fikirleri ne için kullanıyoruz konusu benim açımdan daha ilgi çekici bir hale geldi.

Başlangıçta sanatsal çalışmalara da sahne olan Instagram gündemi bizim gündemimize doğru hızlı bir yolculuğa çıkmak zorunda kalmış. Sene bilmem kaç olmuş, adamlar milyar dolarlık uygulamalar yaratıyor filan ama bizim gündemimiz belli. Biz evleniyoruz!

Seneler geçtikçe bizde de düğün dernek konuları  daha sade hale gelir mi bilmiyorum ama biraz da kendimi tekrar ederek sene bilmem kaç olmuş diye üzerine basmak istiyorum ki hala gösterişli kına geceleri, şehir inşaa edilecek paralara düğün yapmalar filan, olayı baya çığrından çıkarmış durumdayız.

Olayın halka inen kısmında da çok hikaye var oraya geleceğim ama önce ünlüler dünyasında ki bir düğün örneği ve bu düğünün günlerce gündemimizi nasıl meşgul ettiğinden, sosyal medya hesaplarında bu düğünden nasıl da bahsedildiğinden konuşalım isterseniz. Yani ben gözlemlerimi anlatayım, siz de bir şeyler söylemek isterseniz yorum kısmına yazarsınız.

Evet şanslı ünlümüz Mert Fırat. Aslında yerim yerim yereceğim kişi Mert’in hanımı ama sevgili,yakışıklı,dürüst,yaptığı siyasi çıkışlarla halkın adamı gözüyle bakılan oyuncunun sosyetik bir güzel ile evleniyor olmasına ne kadar şaşırdığımı söylemeden geçemeyeceğim. Efendim hadi bu adam bir hata yaptı diyelim peki bu hatunun evlenirken içinden çıkan canavara ne demeli?

Bu abla, Amerika'da George Washington Üniversitesi'nde okumuş sonra London School Of Economics’de  yüksek lisans yapmış. Babadan da zengin olunca kendi şirketini filan kurmuş. Ama bu çok tahsilli Türk kızı nikahı öncesi kına gecesi yapmadan edemedi. O yetmedi davetlilerin bulunduğu salona Osmanlı Sultanları tercih ederlerdi bilirsiniz, dört kollu taht ile geldi. Sonra gelsin sosyal medya paylaşımları gitsin haberler.

Bu insanların evlilik merasimine kondurdukları kuş bir yana bu kişilerin ve fanlarının sosyal medya hesapları üzerinden yaptıkları paylaşımlar, bu sayfa ve paylaşımların takip edilme oranı ve beğeni sayıları beni dehşete düşürdü.

Bir sosyal medya düğünü için neler yapılır? Hazırlığından makyajına tüm detaylar kayıt altına alınır ve paylaşılır. Gelinin kına gecesinde ne giyeceği, gelinliğinin nasıl olacağıyla ilgili bilmem kaç bin adet paylaşım yapılır ve altına zilyon tane yorum yapılır. Sonra gelin hanım kankaları ve nedimeleri ile yüzlerce fotoğraf paylaşır. Kına gecesinin tüm detayları davetlilerin sosyal medya hesapları üzerinden canlı paylaşılır. Burada fanlar devreye girer ! Davetlilerin hesapları titizlikle takip edilir.  Fotoğraflar toplanır, bir daha ve bir daha paylaşılır. Milyonlarca insan bu egzantrik kına gecesini konuşur. Milyonlarca beğeni filan derken aman Allah’ım harcanan zamana ve enerjiye bakın! Bu enerjiyle okul inşaa edilirdi ya neyseydi, olsundu. Yeter ki genç ve ünlü çiftimiz mutlu olsundu.

Aslına bakarsanız olayın halka inen kısmında da çok farklı şeyler olmuyor. Sadece harcanan paranın miktarı değişiyor. Gelinin arkadaşları son model makyajları ve kıyafetleriyle çok çeşitli paylaşımlar yapıyorlar. Ülke ekonomik krizden kırılıyor, herkes şikayet ediyor filan ama arkadaşın düğünü için kredi kartı borcuna biraz daha eklense bir şey olmuyor.  Belki burdan bizi de bir beğenen olur kaygısı  ya da hoşlandığı çocuğa, sevgilisine mesaj vermek amacıyla hafif yan profilden  çekilen hepsi birbirinin aynısı fotoğrafların ardı arkası kesilmiyor. Bir yapmacıklık, bir beğenilme arzusuyla yanıp tutuşmalar filan. Yani yurdumun güzel insanları her zaman olduğu gibi konuyu yine çok yanlış anlıyor.

Ben buralar da yazı yazmayı bıraktığım yıllarda henüz Facebook ile eğleşmekte onun inovasyonlarına ayak uydurmaya çalışmaktaydık. Şimdiler de ise yüzlerce benzer uygulama ve sosyal medya hesabının içinde boğulmaktayız.Artık  sosyal medya hesaplarından para kazanılıyor olsa da biz göbek atarken fotoğraf çekme konusunda daha cevvaliz.

Sonra ki yazım, sosyal medya ticareti üzerine olacak zira orada da malzeme çok. Hepiniz konuyu biliyorsunuz ama vaktim de varken aynayı tutan ben olmak istiyorum. Pesimist Sultan lanet olası bir optimist olarak sahalara geri döndü.

SANAL SEVGİLİ PART 1

 Yine arayı açtım değil mi? Ev ödevi verdim yazacağım hep birlikte üzerine konuşacağız dedim ama işler güçler müsaade etmedi. Söz veriyorum daha sık yazacağım artık!

30 yaşımın üzerinden 3,5 ay geçti yaklaşık... Belki yeri değil ama bir sayı tümcesinin arasına virgül girince bende bir mutluluk hasıl olur genelde. Siz de tam olmayan rakamları seviyor musunuz bilmem ama bir sayının tam ve eksiksiz olması beni rahatsız eder. Hatta küsuratlı rakamları neden illa tamamlamak isteriz, ona altındaki ya da üstündeki bir rakamın değerini biçmeye çalışırız anlamam. Biliyorum matematik bunu çok güzel açıklıyor ama ben matematiğin de bazen açıklanamayan hayatın bir parçası olmasını istediğim için onun da zaman zaman kusur yaratmasını bekliyorum sanırım. Evet 30 yaşımın üstünden kusurlu bir rakamsal değeri olan ama sevimli bir 3,5 ay geçti.

Bu yaşın beni daha özgür kıldığını söylemiştim daha önce. Hala aynı şeyleri düşünüyorum. Belki hayatımın dönüm noktası değil, belki çok fazla şey değişmedi bu zaman diliminde ama söylenişi bile tedirgin eden bir yaşın kolları altına sığınmak mutlu etti beni.

Mutlu olmak dedim de hadi mutluluk üzerine konuşalım biraz da. Mutlu olmaktan ne anlıyoruz?Gerçekten tüm dünya bir şekilde ilişkiler ve cinsellik çevresinde mi dönüyor ? Hayatında bir kadın olmayan bir erkek , hayatında erkek olmayan bir kadın ya da bunun değişik versiyonlarıyla ilgili beklentisi olan homosapien topluluk mutsuz mu ?

Einstein'in bir lafı var bilirsiniz :" Mutlu olmak istiyorsan bir amaca bağlan insanlara ya da eşyalara değil !" der. Einstein mutlu muydu? Bilimle olan ilişkisi mi yoksa insanlarla olan ilişkisi mi onu gerçek anlamda mutlu etmişti?

Hep soru sorduğumun farkındayım sevgili okur!  Ama illa bir cevap duymak istersen benden al sana yaklaşık mutluluk tanımım derim; iyi hissettiren insan, duygu, olay  ve eşyaların toplamı olan kavram!

Türk Dil Kurumu'nun mutluluk tanımını duymak ister misiniz ? İşte geliyor: "Bütün özlemlere eksiksiz ve sürekli olarak ulaşılmaktan duyulan kıvanç durumu". Ne yalan söyleyeyim ben çok etkilendim bu tanımdan! Düşünün ki bütün özlemleriniz sürekli ve eksiksiz olarak gerçekleşiyor. Buyrun hep birlikte bu tanımın eşliğinde etrafımıza bakalım. Evet dünyada mutlu insan yok maalesef...

Kişilere, hatta kurumlara göre değişir  mutluluk tanımı. Bira satmak istiyorsanız, alkolsüz bir hayatın mutluluk getireceği savını şiddetle reddedebilirsiniz. Çok çirkinseniz mutluluğun sırrının güzel insanlarda olduğuna inanmazsınız ya da çok güzelseniz çirkin bir insanla mutlu olmanın ne demek olduğunu idrak edemeyebilirsiniz.

Yazının kontrolümden çıktığını düşünüyor olabilirsiniz . Evet bir miktar ipin ucunu kaçırdığımı biliyorum ama henüz tekrar toparlamak mümkün. Ne diyorduk ; evet mutluluğun anahtarı gerçekten bir karşı cins ya da türevi bir ilişkide mi ?

Aslında hayatta ilerlerken karşılaştığımız tüm yaklaşımlar ve sorular mutluluğumuzu sürekli bir ilişkiye dayandırmaya çalışır. Zinde olduğunuz ve ışık saçtığınız tüm günler bu enerji bir sevgiliye delalet ediyormuş gibi davranılır. Yaptığınız her makyaj ya da şık bir kıyafet bir sevgiliye adanmış gibi yapılır. Biraz fazla gülümserseniz ilk fırsatta duyduğunuz soru şu olur; “ sevgilin mi var senin? “. Yeni bir uğraşınız vardır belki yaşama şevki veren ama imalar artar; “var var kesin bir şey !”

Hayatın kendisi ve hayatın bir parçası olarak bizler yani insanlar mutluluk tanımını bir ilişkinin kuyruğuna dolamak isteriz. Bu yüzden yalnız ve mutsuz insanlar sürüsü haline geldik belki de.

Bu yazıyı müsaadenizle burada noktalamak istiyorum. Sanal sevgili mevzuna girizgah için biraz uzun bir yazı oldu belki ama hissediyorum her şey güzel olacak…

**Yeni ödev : Bu yazıyı okuyan mutlu insanlar aşağıdaki yorum yap kısmına isimsiz olarak kendi mutluluk tanımlarını yazsınlar. Kimse yazmazsa da ne yapalım hayat devam ediyor... Sanal Sevgili Part 2 ile çok yakında yine buradayım.

YAŞ 30 YOLUN YARISI EDER Mİ ?

Zaman öyle hızlı ilerliyor ki ( tabi ilerleyen birşey olması bizim yanılgımızda olabilir ), neredeyse bir yıl olmuş bir şeyler yazmayalı.

Ama son an da yetiştim bir yıla yenik düşmesin algımız diye. Hala takip eden kaldı mı bilmem ama bir sesimi duyun istedim.

Bu yıl içinde birçok şey yaptım. Yeni insanlar tanıdım, yeni kitaplar okudum, yeni şarkılar dinledim, yeni filmler izledim, yeni kararlar aldım, yeni hayaller kurdum...

En sevdiğim kısmı hayal kurmaktı, hiç gerçekleşmeyecek ama yalnızca bana ait olan kusursuz hayaller... Kusursuz dünya yalnızca hayallerde sevgili okur, acı ama gerçek ! (Yıllar sonra anlayacaktı hayallerin gerçeğe dönüştüğünü...)

Bu yılın diğer katkısı yaşımın sayısal hanesine yaptığı ilaveydi . Ben artık iltifatsız ve belki de yaşında gösteren bir olgunlukla 30 oldum nihayet!

Nihayet çünkü artan mahalle baskısının ivme kaybedeceği bir döneme girdim artık. Daha özgür hissetiğim bir yaşa eriştim, belki de hayat otuzunda başlıyordur iyimserliğinde bir ruh halindeyim.

Şair "yaş 35 yolun yarısı eder " diye büyük konuşmuş zamanında hatırlarsınız , büyük iddiasını müteakip 11 yıl daha yaşayıp ebediyete intikal etmiş!

Ben de ailemin yaşama ortalamasını göz önüne alarak geçmişte hep şöyle düşünürdüm: "Yaş 30 yolun yarısı eder !". Ama bu büyük lafı artık etmiyorum . Neden mi ?

Bu lafı ettiğim anda en iyi ihtimalle 10 yıl daha yaşayacağımı düşünüyorum şimdiler de, çünkü ne şairim ne de fazla şanslı.

Tabi bu durumda şunu sorabilirsiniz bana; yaşamak bir şans mıdır ?

Yaşım 30 oldu ama bu sorunun hala bir cevabını veremiyorum. "Öleceğimizi bile bile her gün yaşamaya nasıl devam ediyoruz ?" sorusu zaten muamma.

Ölüm döşeğindeki babamın yaşama isteğini hatırlıyorum zaman zaman . Belki birşeyleri  yarım bıraktığını düşünmek böyle hissettiriyordu. Belki öldüğünde ne olacağını bilmemek ...

İşte o yüzden çokta düşünmeden ilerlemek istiyorum artık hayatımda. Geçmişe bakınca gelecek çok ümit vaat etmese de hayat devam ediyor...Ve yine hayallerim var hiç gerçekleşmeseler de...

Not: Üstünde çalıştığım bir sanal sevgili projem var. İlerleyen günler de onu yazarım diye düşünüyorum size. Hep birlikte irdeleriz bu konuyu.  Ama siz bir ön hazırlık yapın Ryan Gosling'in rol aldığı "Lars and the Real Girl" filmini izleyin! Ev ödeviniz de var artık, haydi daha fazla oyalanmayın... :)

SONBAHAR

Gri bulutlar sarmıştı dört bir yanı. Güneş sızacak küçücük bir aralık arıyor ama bulamıyordu. Gözlerin kamaştığı günler geride kalmıştı artık. Bulutlar yer yüzüne yağmur bırakmak için çabalıyor ama küçük çiselerden fazlasını beceremiyorlardı. Sağanak arzusu dalga dalga yayılmasına rağmen rüzgarın dalgalandırdığı küçük damlacıklardan fazlasını göremeyecektik bir süre daha.


O gün bir çığlık gibi gelmişti bana. Sonbahar ‘ın çığlığı…

Yatağımın içinde uzun bir süre oturdum.Elim yanı başımdan ayırmadığım kitaba uzandı. Bıraktığım yerden devam etmek arzusundaydım ama aynı sayfaya boş boş bakmaktan sıkıldığımda kitabı geri bıraktım. Yatağın sıcaklığından odamın ılık havasına karıştım. Bir yandan gerinip bir yandan kütüphaneme göz attım.

Bir fincan kahveyle yatağa geri döndüğümde, pencerede beklediğimden daha fazla ışık vardı. Güneş hırslanmıştı ya da bulutlar vazgeçmişti. Pencereden gök yüzünü görmek için biraz eğilmem gerekti. Hala griydi, her şey olması gerektiği gibiydi. Kahvemi yudumlarken, bir yandan ayaklarımın ısınmasını bekledim.

Bugün diğer günlerden farklı olmayacaktı. Tatil olması ya da iş telaşı olmaması her şeyi daha renkli yapmayacaktı. Zaman yine çabuk akacak, tatlı bir tembellikle geçecekti bütün bir gün.

O günü farklı kılan mevsimin değiştiği gün olmasıydı.

Ve her sonbahar da olduğu gibi geçmiş, bugün ve gelecekle ilgili düşünceler kafama üşüşmeye başladı. Ömrümün otuzuncu sonbaharına bir yıl kalmıştı. Sonbahar yaş haneme bir yıl daha ekleyen Kasım’ın da annesiydi ne de olsa. Hissettiğin yaşta olduğunu ya da hiç göstermiyorsun iltifatını içermeyen bir otuz yaşa doğru ilerlemek istiyordum aslında. Ama bir yandan da rakamlardan korkuyordum. İsimlerin ve rakamların gücüne inanmıştım yıllarca…

Geçmiş…Geçmiş tozlu bir ayna gibiydi. Bazı insanlar o aynayı kırıp atıyor, benim gibi bazılarıysa toz tabakasının altında ki silüetine bakmaya devam ediyordu. Benim gibilerden kastettiğim hayatta başladığı hiçbir şeyi tamamlayamamış, hep yarım bırakmış insanlar... Arkadaşlıkları, aşkları, projeleri…Hep yarım yamalak yaşadığınız şeylere dönüp dönüp bakmaktı hayat. Göğüsleyemediğiniz her imtihanı tekrar tekrar yaşamak…

Bugün sıkıcıydı. Yaşama standartlarımızı korumak için hepimizin sevmediğimiz işleri vardı. Kafa iznine müsaade yoktu. Kutsal bir ayinmiş gibi her gün aynı rutin işler tekrar ediliyordu.Neticesi olmayan, herhangi bir doyum hissi vermeyen boşa harcanmış saatlerden fazlası değildi bugün. Ve yarına dair hiçbir vaadi de yoktu…

Gelecek… Gelecek geçmişin bir gölgesi gibi gözüküyordu gözüme. Sıradan bir insanın geleceği geçmişinden çokta farklı olmuyordu. Zamanın getireceklerine dair umut sözcükleri, götürdüklerine duyulan özlem… Çokta büyük sürprizler beklememek gerekiyordu ve dedikleri gibi zaman aklın bir hastalığıydı belki de...

Artık Sonbahar gelmişti. Güneş tekrar yüzünü gösterene dek geçmiş, bugün ve gelecek üçgenine sıkışmaya devam edecektim. Kahvem soğumuştu. Ama ayaklarım hala sıcaktı. Yataktan çıktım. Kendimi tatlı tembelliğin kollarına bırakmak için televizyonun karşısına oturdum…

O gün Sonbahar ' ın geldiği gündü...